Józef Romanek jest zwykłym człowiekiem. Nic nie wskazuje na to, że będzie kiedyś sławny. Pewnego razu trafia do szpitala. Tam odnajduje swoje powołanie. Zaczyna namiętnie studiować astronomię. Jego pasja zabiera mu rodzinę, kolegów, ale po pewnym czasie daje sławę. Józef robi unikatowe zdjęcia, czym wzbudza ogromną sensację. Jego życie ulega gwałtownej zmianie.

Rok 1954. Małe miasteczko oczekuje na moment całkowitego zaćmienia słońca. W knajpie krawiec Romanek zakłada się o litr wódki z przyjaciółmi, że prawidłowo poda wymiary bufetowej. Zakład wygrywa, a efektem pijaństwa jest zapaść. Krawiec budzi się w szpitalu po ciężkiej operacji nerek. W czasie narkozy lawirował w przestrzeni międzygalaktycznej. Zaczyna interesować się gwiazdami, przez pożyczoną lunetę obserwuje niebo.
W szpitalu studiuje astronomię, wygłasza pogadanki o kosmosie. Mijają lata. Astronomia pochłania krawca bez reszty. Za ostatnie grosze zdobywa teleskop. Zaniedbuje wszystko, żyje marzeniami o odkryciu nowej planety. Otoczenie uważa go za wariata, żona chce opuścić. Wokół krawca zaczyna gromadzić się młodzież, powstaje pomysł założenia Towarzystwa Astronomicznego i budowy obserwatorium. Lot pierwszego sputnika zmienia sytuację. Władze popierają starania krawca i budują w jego mieszkaniu obserwatorium. Upływa kilka lat. Samotny, opuszczony przez żonę Romanek prowadzi swoje badania. Fotografuje lądowanie satelitów na Księżycu. Zdjęcia opublikowane w prasie budzą sensację. Staje się sławny. Próbuje pojednać się z żoną. Bez skutku. Dostaje zaproszenie na kongres astronomów. Zostaje tam serdecznie przyjęty, lecz nie za swe osiągnięcia, tylko za umiejętność określania dokładnych wymiarów ludzi. Rozgoryczony wraca do kraju i rezygnuje z obserwacji. Teraz żona chce wrócić do niego. Jest już za późno. Romanek, całkowicie załamany, w restauracji zamawia alkohol, który od czasu operacji jest dla niego śmiertelnym zagrożeniem.